Etessia. Kontynent-zagadka, biała plama na mapach, zagwozdka dla umysłów zarówno tęgich jak i prostych.

Etessia została odkryta przez skromną, neutralną eskapadę badawczą. Naukowcy z wielu państw, niepomni na konflikty „na górze”, postawili sobie za cel zbadanie przestrzeni za Morzem Szarym. Nawet sam Wielki Kaiser nie spodziewał się odkrycia nowego lądu, choć zarówno on, jak i Arcyksiążę Moiseux, dostrzegli w Etessii wiele intratnych możliwości.
Obie strony szybko przystąpiły do kolonizacji; jeszcze szybciej okazało się, że nowy ląd jest znakomitym podłożem do przeniesienia nań walk. Powstało kilka miast, osad i obozów, choć większość z nich już pochłonęła dżungla. Ostały się jedynie eisenfurckie Standorten i moiseańskie Eau Verte.

Etessia okazała się być niekorzystnym lądem. Niemal cały kontynent pokryty jest egzotycznym lasem, tak gęstym, że częstokroć nie widać nieba. Niebotyczne upały, wielka wilgotność powietrza, sprawiająca, że nawet najlepszy pancerz po paru tygodniach pokryje się rudą rdzą, deszcze, które przywodzą na myśl ścianę wody – to wszystko mocno dało w kość kolonizatorom.
Mimo agresywnej kolonizacji, o nowym lądzie nadal wiadomo niewiele. Mówią, że żyją tam pająki o wielkości dłoni rosłego mężczyzny, które jednym ugryzieniem potrafią zabić. Mówią, że widzieli węże o cielskach grubych jak pień drzewa. Mówią, że w dżungli trzeba uważać na każdy swój krok, bo niewłaściwie postawiona noga oznacza śmierć. Mówią, że ulewne, ciepłe deszcze padające dzień w dzień popołudniową porą to dzieło eteskich szamanów.
Prawdą jest, że wiele ekspedycji i oddziałów ruszyło w głąb kontynentu i wiele z nich nie wróciło.