Magdalene była kobietą żyjącą w cieniu chwały męża. On walką i wytrwaniem zdobywał kolejne tytuły, ona znosiła cierpliwie swoją cichą rolę, dokładając pieczołowicie starań do własnej doskonałości, dopóty wieści zza wody nie przyniosły żałoby.
Owdowiała trzy lata po słowie.

Gwałtowne odejście Vincente von Villaerr spowiło sino-szarym całunem zaniedbania wszelkie sprawy wymagające dokończenia- te zwabiły Magdalene na nieznane ziemie, nad którymi, jak na ironię unosił się tłusty odór wspomnień.
Zaaferowana nowością obowiązków zarządziła od nowa porzuconymi włościami i majątkiem, a domykając furtki zaległości sprawiła sobie kurację leczącą z kruchości okaleczone samotnością serce.
Zahartowanie przyszło z czasem, aż napęczniało dojrzałością i powagą ściągającą pełne usta w wąską, upartą linię. Magdalene porzuciła berło gospodyni na rzecz badań- kuszona egzotycznym brzmieniem obcych akcentów, zaczęła studiować język tubylców, mogąc wreszcie zrobić użytek z nabytego onegdaj wykształcenia. Najęła się u władz, by wyżyć z własnej ręki i nie żerować na przeszłości, oraz sztucznej uprzejmości wdowieńskich przywilejów.

Ostatnio edytowany przez Lilo (2014-07-04 17:22:40)