Jeden z siedmiu Hauptmannów dowodzących wojskami Standorten. Pod sobą ma pięćdziesięciu rekrutów i wyszkolonych żołnierzy, a nad sobą – tylko feldmarszałka.

Zwą go Dukat. Czemu? Czort go wie, wszelkie prośby czy żądania wyjaśnienia zbywa tylko uśmiechem i kręceniem głowy. Najpopularniejsza teoria głosi, że w trakcie wojny eisenfurcko-moiseańskiej rozpoczął batalię pod Bonnefont strzałem w dwóch wrażych żołnierzy grających w wista. Muszkietowa kula z trzystu jardów trafiła w dukata, którym bawił się jeden z nich; miał to być arogancki pokaz umiejętności strzeleckich młodego – wówczas – lejtnanta. Na tamtej wojnie zyskał też inną pamiątkę – bliznę biegnącą przez prawy policzek i nasadę nosa. Tutaj sam Siegenhausen nie pozostawia wątpliwości i miejsca na domysły. Jego twarz oszpeciło ostrze moiseańskiej szabli, gdy jako jeden z pierwszych wkroczył na mury Valezanu.

Mówią, że jest dla swoich podkomendnych surowy jak sam Kaiser i srogi jak moiseańskie zimy. Podobno rekruci, którzy trafią pod jego buta, żałują wstąpienia w szeregi armii już po pięciu minutach, a po dziesięciu żałują, że się urodzili. Z drugiej strony słyszy się, że służba u niego to droga przez ciernie do gwiazd, a jego trzej lejtnanci gotowi są powierzyć mu własne dusze. Jedno wiadomo na pewno – jest typem dowódcy, który krzyczy „za mną!”, a nie „naprzód” – dlatego też częstokroć opuszcza bezpieczne mury miasta, chcąc osobiście dopilnować by jego ludzie wrócili w jednym kawałku. Wtedy powierza pieczę nad kompanią jednemu ze swoich lejtnantów. W ten sposób przygotowuje ich do roli Hauptmanna.